Gruto Azul.
<< week terug
<< terug
naar overzicht >> week verder
>>
maandag 15 april, Lencios, Brazilië Km 415,6 Totaal Km 11863,5
Om tien uur wordt wakker gemaakt door Dieter, die vraagt
"zou jij vandaag niet vroeg weggaan" Dat was wel het plan ja, vertel
ik nog halfslapend. Het is ongeveer zes uur rijden naar Lencios en ik wil er
voor het donker zijn. Gelukkig heb ik niet veel spullen om te pakken, en rij om
elf uur naar de veerboot. Ik volg een andere route als de heenweg naar
Salvador, ik steek met de veerboot de baai over naar Itaparica, en dan het
schiereiland dwarsover en binnendoor terug naar Lencios via San Antonio de Jesus
en Itaberiba. De volgende boot gaat met een kwartiertje, net
genoeg tijd om een ontbijtje te kopen. Weinig succes, ik haal een paar Crepes en
een sinasappel Suco, eenmaal op de boot blijken de Crepes niet te eten de Suco
smaakt naar iets wat weinig met sinasappels te maken heeft maar wel de
zelfde kleur heeft( inderdaad, pis....). Op de boot zijn
ook twee andere motorrijders, een jong Braziliaans echtpaar,hij erg dik, zij erg
mooi. We raken gauw aan de praat, hij is met zijn motor naar de Terra del Feugo
(zuidelijkste punt van Chili) gereden. En ik vertel waar ik geweest ben. Ze
vertellen mij wat informatie over de route naar Lencios, en vertellen vooral dat
de weg erg slecht is. Daar ben ik ondertussen wel aan gewend, vertel ik.(met
veel gebaren, want het Portugees wil nog niet erg vlotten) Voor dat de boot
vertrekt worden er stukjes touw uitgedeeld om de motors vast te zetten. Wat geen
overbodige luxe blijkt, want als we eenmaal varen schommelt de boot flink. Ik
had gehoopt op wat mooie plaatjes van Salvador vanaf de veerboot, maar de regen
gooit roet in het eten. Ik heb nog een hoop kilometers te doen en ik wil ook nog
even in Itaparica kijken dus ik ben als eerste van de boot af. Maar wordt al
snel ingehaald door een paar snelle Jelle's en ben dan ook erg verbaast als ze
mij bij de politiecontrole er uit pikken. ( In Brazilie, heel ZuidAmerika tot nu
toe, standaard elke paar honderd kilometer, voor en na elke grootte stad,
provincie en soms gemeente grens. Meestal wordt de eerste die komt aanrijden
aangehouden, dus ik laat me meestal inhalen voor de controle ) Ik laat mijn
papieren zien, ik heb ondertussen ( na al ongeveer dertig keer te zijn
aangehouden ) een heel scenario bedacht voor deze situaties, wat er eigenlijk op
neer komt dat ik de agent om de documenten laat vragen en niet alles in een keer
overhandig. Het duurt deze keer langer als normaal, na tien minuten komt oom
agent met een boek met de verkeersregelement van Brazilië en wijst op een regel
en wijst naar mijn koplampen. Eerst denk ik dat hij bedoelt waarom ze niet
allebei branden en leg uit dat één klein licht is en de andere groot licht. Maar
deze uitleg is niet voldoende, het bonnenboek wordt er bij gehaald en meneer
begint te schrijven. Ik kijk nog eens in het verkeersregelement, en nu begrijp
ik het. Het is in Brazilie verplicht om op een motor altijd met je licht aan te
rijden. Ook als het zoals nu 40 graden, bijna onbewolkt en 12 uur 's middags is. De boete is 180 Real ( 80 Euro ) Ik hou me maar van de domme en leg nog
een paar keer het verhaal uit van klein en groot licht, laat mijn onderhoudsboek
zien. Zeg dat ik een arme student ben en dat ik net genoeg geld heb om de
benzine te betalen. De agent raakt ietwat gefrustreerd en wil geld zien, ik ben
vastbesloten niet te betalen en praat verder met zijn chef. Een kleine omkoopsom
lijkt nu een goed moment maar probeer het eerst met een zielige blik en lief
vragen of ik asjeblieft mag gaan. De chef zwicht voor mijn zielige smeekbede en
zegt dat ik dan maar zo snel mogelijk moet wegwezen. Ik pak alles snel weer op
de motor en zie de agent weer naar mijn toekomen, maar rij er vandoor voordat
hij bij mij kan komen. Ik laat Itaparica voor wat het is en stop pas weer op het
vaste land. Daar ben ik maar weer goed weggekomen, dus vanaf nu rijden we dag en
nacht met licht aan!!!
Ik rij binnendoor terug naar de snelweg naar Lencios over
allerlei binnenweggetjes, sommige onverhard en langs kleine dorpjes. De natuur
is schitterend onderweg en kom de meest vreemd gevormde rotsformaties tegen. Ik
rij het laatste uur in het donker en kom net op tijd voor het avondeten terug
bij Pousada dos Duendes. Er zijn allemaal nieuwe gezichten en ik stel me voor
tijdens het avondeten. Twee Zwiterse meiden, een Engelse jongen met zijn
Braziliaanse vriendin, verder een Noors en Deens meisje en een Israelische
jongen. Tijdens het eten, wat zoals elke avond hier weer tot in de puntjes
verzorgd is, worden de plannen voor de volgende dag gesmeed. De hele groep gaat
op de autotoer die Olivia aanbied, en ik ga volgen met de motor.
dinsdag 16 april, Lencios, Brazilie Km 185,2 Totaal Km 12048,7
Het wachten op de groep duurt mij te lang en ga alvast naar de eerste stop een waterval langs de weg Lencios uit. Ik parkeer de motor bij een restaurantje en loop op de gok en een slechte kaart een kant op en kom inderdaad bij de rivier van de waterval (Poco do Diablo) uit. Wel een beetje ver van de waterval af maar ben er nog steeds eerder als de rest. Een mooie waterval, ongeveer 50 meter hoog en valt in een groot waterbassin waar het goed zwemmen is. Ik lig al half uurtje te badderen voordat te groep van de Pousada komt, en met hun nog vier andere groepen en mijn vredige onderonsje met de natuur verandert al snel in een druk zwembad. Mijn te druk dus ik vertrek naar de volgende stop op de toer, Gruto Lapa Duce, een grote grot gevormd door een ondergrondse rivier, zo' n vijftig kilometer verderop. De route gaat langs veel grote rotsformaties zoals de Morro da Pou Inacio, een grote ronde tafelberg. Ik wacht onderweg nog een paar keer op de rest maar besluit al gauw om alles maar zelf te gaan doen, een beetje achter een auto aan rijden heb ik ook niet veel zin in. Onderweg naar Gruo Lapa Duce kom ik langs een andere grot, , als ik de bordjes volg kom ik bij een hutje uit, zo'n tien kilomter van de weg. Ik neem aan dat daar vast wel iemand weet hoe ik de grot kan bezoeken. Nog geen minuut laten kom er een man op zijn slippers (nationaal schoeisel) van zijn akkertje af rennen, en vraagt of ik de grot wil bezoeken. We onderhandelen over de vergoeding voor zijn werkonderbreking, en met de gids achterop rijden we over kleine paadjes, door een paar akkertjes naar een stuk bos. Hij vertel me dat we verder op de voet gaan en ik zet de motor op slot tegen een boom. We lopen door het woud wat nu best wel dicht geworden is, totdat er een gigantisch groot rond gat in de aarde voor ons opduikt. Het is de ingang van de grot. Het lijkt erop dat er een stuk van de grot is ingestort en groot gat heeft achter gelaten. Via een systeem van trappen en treden uitgehakt uit de aarde komen we bij de ingang. De trappen zijn van takken gemaakt en maken niet echt een solide indruk, en de bodem van de grot is vijftig meter lager, en begrijp nu ook waarom deze grot niet op de toeristenkaart staat. Mr Guide maakt een paar gaslampen klaar en we lopen een kant op, de grote kamer die we zijn ingelopen wordt al snel kleiner en het duurt niet lang voordat niet meer recht op kan lopen. De stalagmieten en stalactieten zijn er mooi uit, maar wat speciaal aan deze grot is zijn de terrasmeertjes van kalk die omdat er nu geen water instaat als dunne muurtjes overeind staan. De gids heeft er flink de pas in en vliegt de grot door en ik moet aardig doorlopen om in het licht van de lamp te blijven. Na een halfuurtje komen we bij een ondergronds meertje uit met kristal helder water, de bodem is duidelijk te zien door het licht van de lamp, we staan op de rand en de gids verteld dat de bodem vijftien meter diep is. We lopen via dezelfde route terug en klimmen via het trappensysteem weer terug naar het bovenaardse. Ik betaal de man zijn gage en vraag of er een andere route door de natuur naar de Gruto Lapa Doce is, de beste man denkt even na en teken in de aarde een route hoe ik er moet komen, inclusief de interessante plekken onderweg. Ik schrijf het over op een papiertje en ga de richting uit, maar voor de zekerheid check ik nog wel even mijn kompas. Na een uurtje off-road kom ik weer bij de hoofdweg uit en rij naar de Gruto Lapa Doce. Er is een klein gebouwtje waar ik kan parkeren en waar een groepje gidsen zich verzameld heeft. Er valt niet veel te onderhandelen over de prijs, ook niet als ik gestalte maakt om te vertrekken. Omdat deze grot op de autotoer vanuit Lencios ligt komen er veel toeristen dus de gidsen weten dat de toeristen toch wel komen. Ik lees nog een keer mijn reisgids en kom tot de conclusie dat het wel de moeite waard is en zoek mijn gids uit. Ik krijg een jochie mee, die weet wat hij moet vertellen, maar weet voor de rest niet veel over de omgeving en geologie van de grot. En verteld eigenlijk alleen maar waar de stalagmieten en tieten op lijken. De grot is erg groot en komt na drie kilometer aan de andere kant weer uit. We passeren verschillende andere groepen toeristen onderweg. Na een uurtje ben ik weer terug bij de motor en rij naar het volgende uitstapje, Gruta Azul, een grot met kristal helder water en een meer van dit water, lekker zwemmen dus. Het is ongeveer tien kilometer van de weg, en daar aangekomen kom ik de andere van de pousada tegen. Het blijkt dat ze een hele andere route hebben gereden dan Olivia aan mij vertelde. De grot is erg mooi, en het is erg lekker om even te kunnen zwemmen. Vanaf hier is er een pad wat binnendoor naar de Morro da Pou Inacio gaat, de grote ronde tafelberg. Maar wat ik ook probeer ik kom steeds bij een rivier uit, die te diep is om door te steken. Erg vervelend, aangezien je hem wel kan zien. Ik probeer het verderop maar alle paden houden op bij de rivier. Een uur voor zonsondergang geef ik het op en ga via de weg en ben net op tijd voor de zonsondergang bovenop de berg. Het uitzicht is spectaculair, maar de zonsondergang is niet echt speciaal. In het donker is het even zoeken naar het pad de berg af, maar na een half uurtje sta ik weer beneden. Als ik van de berg af wil rijden, zie ik dat mijn licht het niet meer doet. Er is een draaitje los getrild. Ik weet dat er vijf kilometer verderop een benzinepomp is en besluit in het donker daar heen te rijden. Ik verwissel de fittingen van de lampen en ik heb weer licht, maar moet nu wel doorrijden om nog voor etenstijd terug in de Pousada te zijn.
woensdag 17 april, Lencios, Brazilië Km 121,0 Totaal Km 12169,7
Het uitzicht van de Morro da Pou Inacio vond ik zo spectaculair dat ik het ook wel op het midden van de dag wil zien, en ga vandaag dan ook terug om wat meer van die omgeving te zien. Ik ben er tegen de middag en kon ik gister nog gewoon zonder gids te berg op vandaag staan er bij het toegangspad een paar jongens die vertellen dat ik niet zonder gids of toer vanuit het dorp de berg op kan. Als ik even wat verder met ze praat blijkt dat zij de berg de paden onderhouden, als ik een kleine vrijwillige bijdrage doe aan het behoud van dit stukje natuur neemt aan van de jongens me mee de berg op. Hij is erg verbaast dat ik precies de weg weet, en vertel hem dan ook maar dat ik hier gister ook ben geweest. Het uitzicht lijkt nog mooier als gister omdat het een heldere dag is vandaag, alleen met hier en daar een klein wolkje. Ik zie een paar paden lopen en plan vanuit deze hoogte een mooie route door de omgeving. Van de voet van de berg volg ik een pad wat langs wat andere tafelbergen loopt. Het pad bestaat uit stukken los zand en gaat door kleine rivieren en over stukken rots. Het kronkelt langs een paar schitterende rotsformaties en gaat langs een tafelberg die de Morro de Camel genoemd wordt vanwege zijn kameel-achtige vorm. Het pad komt uit bij een rivier en wordt dan de steil en loopt langs de helling langs de rivier. Ik loop een stuk langs het pad, maar bij de kleinste fout lig ik met de motor in de rivier en besluit terug te gaan. Ik volg een ander pad voor de rest van de middag langs schitterende rotsformaties en als die eindigt in een maïsveld is het wel weer genoeg geweest en rij terug naar de weg en ben net voor etenstijd weer terug bij de pousada.
donderdag 18 april, Lencios, Brazilië Km 248,3 Totaal Km 12418,0
Op tijd eruit en baal een beetje dat het ontbijt een beetje laat geserveerd wordt want ik heb een lange dag voor de boeg, ik wil vandaag naar de hoogste waterval van Brazilië lopen die hier midden in het park is. Is is een volle dag lopen volgens Olivia en wil dan ook vroeg weg. Maar het wachten loont en ik geniet van een lekker ontbijtje. Het pad naar de top van de Cachoeira da Fumaca begint vanuit de Capoa Vallei, die via een gravelweg te bereiken vanuit Palmeras, tachtig kilometer vanuit Lencios. Om negen uur ben ik in Palmeras, een rustig klein dorpje en vraag naar de weg naar Capao en wordt in de juiste richting gewezen. De gravelweg is goed te doen en na een uurtje ben rij ik de vallei binnen, ik parkeer bij een pousada en vertel dat ik eerst naar de Fumaca ga en dan een nachtje wil blijven. De man houd een oogje op de motor en ik vertrek met een lunchpakketje en twee flessen water richting het begin van het pad. Ik passeer een groep mensen wat een bruiloft blijkt te zijn. Ik blijf even staan om te kijken, een priester neemt de beloftes af midden op een pleintje en het bruidspaar nog erg jong. Hij in een veel te groot pak, en zij in een mooie witte bruidjurk die haar dikke buik niet goed kan verstoppen, en waarschijnlijk de reden voor dit hele gebeuren is. Tja eigen schild dikke bult, buik in dit geval. Bij het begin van het pad moet ik in een boek mijn naam en datum en tijd van vertrek opschrijven, en wie te waarschuwen in geval van ongeval. Het is een flinke klim de vallei uit, en eenmaal boven een schitterend uitzicht over de vallei. En vandaar is het pad vrij goed te volgen en vrij vlak, en gaat over een hoogvlakte en ben na mijn verbazing na twee uurtjes al bij de top van de waterval. Het uitzicht is fantastisch, de waterval valt vierhonderd meter naar de bodem van een ravijn. En vanaf de top kan je de hele ravijn overzien. Om de waterval goed te kunnen zien, moet je over de rand heen kijken. Ik ga op mijn buik liggen en kruip langzaam naar de rand en steek mijn hoofd over de rand, en kijk vierhonderd meter de afgrond in. Het is een klein stroompje wat valt en wordt door de wind gedeeltelijk terug omhoog geblazen. Cachoeira da Fumaca betekent dan ook Smoke Waterval vanwege al het water wat terug omhoog wordt geblazen. Na een uurtje aan de top vind ik het mooi geweest en ben na anderhalf uur weer terug in de Capao Vallei. Het is dan twee uur, genoeg tijd om nog wat rond te rijden en voor etenstijd terug in Lencios te zijn. Ik rij de vallei helemaal door tot het einde, de vallei wordt steeds smaller en de muren steeds hoger een schitterend gezicht. Ik moet vier rivieren oversteken en stuit dan bij het einde van de vallei op een grote steile rots. Op de terugweg naar Palmeras stop ik voor een koffie bij een barretje en kom een Nederlands stel tegen met hun gids die net een driedaagse tocht naar de Fumaca gedaan hebben en hier wachten om opgehaald te worden. Onderweg naar Palmeras probeer ik via een pad nog bij een andere tafelberg (Big Hill) te komen, maat het pad houd als snel op. Op de voet verder langs een paar rivieren een waterval totdat de begroeiing erg dicht wordt en het binnen uur donker is vindt ik het uitzicht mooi genoeg en keer terug. En rij vanaf Palmeras terug in het donker, en ben ruim op tijd voor het avondeten terug bij de Pousada. 's Avonds samen met Olivia de laatste hand gelegd aan de internetpagina van de Pousada die ze nu zelf kan onderhouden.
vrijdag 19 april, Mucuge, Brazilië Km 245,5 Totaal Km 12663,5
Tijd om er weer vandoor te gaan. Alle spullen inpakken en de motor opzadelen duurt even en voordat ik afscheid genomen heb, en klaar ben om weg te gaan, is het al tegen elf uur. Olivia heeft mijn bon verscheurd voor de help met de website. In het dorp kom ik ook nog wat bekenden tegen en de halve dag is al voorbij als ik het dorp uitrij. Ik rij via de snelweg eerst via Andarai naar de Gruto Poco Encantada. Tot Anderai is de weg goed maar vanaf de afslag naar de grot is het meer gat als weg. Eenmaal in de buurt, rij ik eerst de ingang voorbij en in de verkeerde richting zoek. Ik ga terug en stop bij een barretje om even wat te eten en drinken, en tot mijn verbazing zie ik dat naast de bar het pad naar de grot begint. Na het eten, ga ik richting de grot. Het is een flinke afdaling, en in de grot is het in het donker verder afdalen en we komen bij een ondergronds meer en waar een spleet boven in de grot het water verlicht en het water is zo helder dat je eigenlijk niet kan zien dat er water inzit. En de bodem op veertig meter is goed zichtbaar. Hierna terug naar de snelweg waar de ketting begint te slippen en iets strakker moet stellen. Tijdens het stellen valt het me op dat de spelling in het achterwiel is toegenomen. Weer van de weg af naar de spookstad Igatu, de route gaat over een oude goudzoekers-weg ruim driehonderd jaar geleden aangelegd. De weg is gemaakt door middel van rotsen achter elkaar te leggen en gaat af en toe flink steil. Igatu is schitterend gelegen tussen de dorre rotsen en omgeven door bergen. De weg stopt in het bewoonde gedeelte van het dorp waar ik mijn motor parkeer op een pleintje en verder ga lopen. Ik loop door de straten en het is goed te zien dat dit dorp veel groter is geweest, het is twee keer verlaten eerst na de goudkoorts ruim driehonderd jaar geleden en recentelijk nadat de diamantkoorts van de jaren vijftig op zijn einde liep. Via de kerk met zijn jezuïeten kerkhof, loop ik naar de spookstad, waar er een heel dorp van verlaten stenen huizen te zien is. Ik krijg de kriebels als ik door het verlaten dorp loop en hou het na een half uurtje dan ook voor gezien. Van Igatu gaat de goudzoekersweg dwars door het park naar Andarai. Van Andarai rij ik naar het uiteinde van het park, naar een klein dorpje Mucuge, waar ik besluit een pousada te nemen en de rest naar de kust morgen te rijden.
zaterdag 20 april, Eunapolis, Brazilië Km 465,8 Totaal Km 13129,3
Op tijd eruit, en tegen zes uur rij ik Mucuge uit, en rij het Parque National da Chapada Diamantina uit. De rots formaties blijven in het landschap terugkomen, maar gaat langzaam over in een meer glooiend landschap met grote Fazenda' s (Boerderijen) en ik kom de eerste uren alleen maar vrachtwagens en bussen volgeladen met arbeiders tegen. Na Anage komen de rotsformaties weer terug en begint de weg weer flink te slingeren tot aan de Rio - Bahia snelweg die ik bij Victoria da Conquista oversteek. En een binnenweg richting de kust neem. Tegen het middaguur stop ik bij Itapetinga om te tanken en wat te eten. Onderweg naar de Br-101 de snelweg langs de kust begint opeens het achterwiel te slingeren. Ik weet meteen al wat er aan de hand is, de kogels zijn uit de kogellager gelopen. Ik verminder vaart en hoop zo het volgende dorpje of benzinepomp te halen zodat ik niet midden op de weg hoef te gaan sleutelen, maar het achterwiel slingert te erg en zet de motor in de schaduw aan de kant van de weg. Ik haal de koffers eraf en ga opzoek naar mijn reserve kogellagers die in een van de koffers zit. Het achterwiel eruit halen is snel gebeurt en tot mijn grote verbazing kom ik erachter dat mijn reserve kogellagers te groot zijn, en bedankt Yamaha Amsterdam voor het leveren van de verkeerde spullen!!!! Daar sta ik dan... Hier ben ik eigenlijk de hele reis al bang voor geweest. Langs de weg te staan en niet verder te kunnen. Ik maak van een stuk hout een houten vervanger van de kogellager en met veel vet zet ik alles weer in elkaar en rij heel rustig naar het volgende dorpje. Op de draaibank van de plaatselijke ijzersmid wordt een tijdelijke versie van ijzer gemaakt, hopend dat deze mij tot Eunapolis brengt waar ik naar de Yamaha Dealer kan gaan. Maar na dertig kilometer geeft ook deze de geest, zijn houten collega brengt me nog tien kilometer dichterbij maar dan houd het toch echt op. Als ik weer langs de weg sta stop er een andere motorrijder, ik leg het probleem uit. Hij houd een pick-up truck aan die mijn koffers en bagage wel mee wil nemen naar Eunapolis waar er een Yamaha Dealer is. Zonder bagage gaat het wel iets beter, en met de andere motorrijder die achter me rijd gaan we richting Eunapolis. Maar na twintig kilometer begint het achterwiel te slingeren en ik weet dat verder rijden de achteras kapotdraaien betekent, en dan ben ik nog verder van huis, en ik ben al zooo ver van huis.... Mijn motorvriend houd een auto met aanhanger aan de motor kan achterin tot Eunapolis, maar als een echte Braziliaan denk de chauffeur dat hij de reïncarnatie van Ayrton Senna is, en de motor wordt alle kanten opgegooid in het karretje. Maar we worden afgezet bij het eerste benzinestation, waar we ook met de man van de bagage hebben afgesproken. Maar geen man en vooral geen bagage, na heel wat gebel en gedoe komen we erachter dat de man het een benzinestation verder heeft gebracht. En heeft naast het Junglemes wat ik hem belooft had voor de service ook nog mijn spinnen (elastiek) meegenomen. Het is dan zaterdagavond en de Yamaha dealer gaat pas maandag weer open. Ik maak me op voor een weekendje benzinestation aangezien er is geen hotel of iets dergelijks in de buurt is. Ik raak aan de praat met de jongen die de bandengarage runt en daar kan de motor wel een paar dagen binnenstaan en ik mag in het oude bandenhok slapen. Ik koop wat bier en het wordt evengoed een gezellige avond. De garage is 24 per dag open en er komen non-stop vrachtwagens en bussen banden wisselen en laten plakken. Van de chauffeurs krijg ik veel informatie over de wegen.
zondag 21april, Trancoso, Brazilië Km 97,1 Totaal Km 13266,4
De volgende ochtend haal ik de achterband er weer uit en laat de kapotte kogellager zien aan de jongens van de garage. Een zegt dat er misschien wel in een van de motorzaken in de stad vandaag een monteur reparaties doet. Ik ga samen met de jongen van de garage op een geleende fiets de stad in en na een uurtje kastje-muren komen we bij een motorgarage die inderdaad open is en ook nog de juiste maat kogellagers heeft, wel gebruikte, maar ik kan in ieder geval weer verder. De jongen van de bandengarage gaat een levendige discussie aan over de prijs van de kogellagers (ik koop er meteen maar drie) en krijg ze voor 3 euro mee, voor niets dus. Niet gek voor een zondag in Brazilie, waar ik tot op de dag van vandaag van overtuigd was dat iedereen zich op deze dag zover mogelijk van werken verwijdert hield. Ik rij tegen het middag uur Eunapolis uit richting het strand van Trancoso even ten zuiden van Porto Seguro. Het is een goede weg en na twee uur rijden ben ik in Trancoso. Ik had hier eigenlijk drie dagen geleden afgesproken met van andere reizigers uit Lencios en Salvador, en ga eerst maar even in het dorp kijken of er een paar tegenkom. Het gedeelte waar alle pousada' s en restuarants zijn is op een heuvel waar alles rondom een open grasvlakte gebouwd is met in het midden de kerk. Na even wat gegeten te hebben op naar het strand waar ik ook geen bekende zie. Dan eerst maar een pousada nemen en dan kijken we wel verder. Op zoek naar een pousada kom ik Learke tegen, en zij verteld me welke zij zit en wie er allemaal nog zijn. Pousada Mira Mar heeft mooie appartementen met uitzicht over de zee, en voor weinig natuurlijk. Na mijn intrek te hebben genomen in het appartement met eten afgesproken met Learke, even bijgepraat over de laatste paar dagen. Zij stelt me voor aan wat lokale mensen die zij ondertussen heeft leren kennen. En verteld me over een Nederlands meisje Marlies die richting Suriname wil reizen en het een en ander wil weten. En het toeval wil dat ik vorige week net een berichtje van haar op internet heb beantwoord, waarin zij wat informatie vroeg over hoe naar Suriname te komen overland. Na het eten komen we Marlies en haar Italiaanse vriend tegen. We zijn uitgenodigd bij een van de lokale jongens te gaan Barbecuen maar de jongens werken hier in een restaurant tot middernacht en dan begint het feest voor hun pas. De barbeque is bij Vandal thuis, een jongen die hier in het Italiaanse restaurant werkt. Het wordt een gezellige avond, en de barbecue is erg lekker en ben pas om vijf uur weer terug in mijn appartement.
Gruto Azul.
De
Cachoeira da Fumaca waterval,
gezien van boven.
Onderweg naar het verlaten
goudzoekersdorpje Igatu.
<< week terug << overzicht bovenkantpagina >> week verder >>