<< week terug << terug naar overzicht >> week verder >>
Maandag 11 februari,
Corriverton, Brits Guyana
Km 211,1 Totaal Km 3623,5
Voordat ik richting
Paramaribo kan, moet ik nog een ochtendje de
papierkoffer in. Hier in Georgetown ga ik langs de immigratiedienst om mijn
motor tijdelijk te laten invoeren en krijg papieren voor het uitvoeren. Die
papieren moet ik dan bij
de grens met Suriname afgeven. Verder ga ik langs de Surinaamse ambassade om te
melden
dan ik per land de grens over zal steken en langs een
verzekeringsfirma om een schadeverzekering voor Suriname te regelen.
Ik ben dus de hele ochtend in het centrum en krijg een goed
zicht op de oude binnenstad en de haven, de markt, veel oude houten koloniale
gebouwen en veel Caribische
kleuren. Ik ga er vanuit dat dit wel de hele dag gaat duren maar de
bureaucraten werken mee en om drie uur ’s middags vertrek ik richting
Corriverton,
de grens met Suriname, aan de Corantijn rivier.
De weg is erg slecht en druk
met verkeer. Veel bruggen en een veerboot-oversteek op het eerste stuk naar
Rosignol. De weg volgt de kust en heb goed zicht op de Atlantische Oceaan.
In Rosignol zoek ik een plekje op de veerboot die de Berbice rivier
oversteekt naar New Amsterdam. Ik probeer de motor te laten lopen omdat ik
geen zin heb om hem weer aan te duwen. Maar de overtocht duurt te lang, en de
motor wordt te warm, het nadeel van een luchtgekoelde motor. Ik duw de motor de
veerboot af en wordt door wat havenwerkers geholpen om de motor weer aan te
duwen.
Er is een uur tijdverschil tussen Brazilie en Brits Guyana, wat betekent dat het
hier ook een uur eerder donker wordt, hier heb ik helaas geen rekening meegehouden. De veerboten
werken ook niet mee, waardoor ik de laatste twee uur naar Corriverton in het donker
rij. Ik heb bijna
anderhalf uur achter een vrachtwagen aan gereden die de weg voor mij verlichte
omdat mij lamp nog steeds niet optimaal werkt.
In Corriverton boven een drankengroothandel een kamertje gehuurd. De motor kan beneden tussen de pallets met lege flessen staan. Ik neem alvast
even een kijkje in de haven waar ik morgen de veerboot naar Nieuw Nickerie
(Suriname) wil nemen. Na de motor te hebben gestald ga ik bij de naburige chinees
een hapje eten. Het is groot feest vanwege het Chinees nieuwjaar en dat moet ik
natuurlijk meevieren volgens mijn Chinese gastheer. Weinig keus want ik met dit lawaai
doe ik toch geen oog
dicht. De Chinezen blijven mij drank en eten geven, ik word voorgesteld aan
de hele Chinese gemeenschap van het dorp. Vertel over mijn reis en krijg wat
tips voor de route naar Paramaribo. Om twaalf uur is er een
vuurwerk met vooral veel knalwerk om de kwade geesten te verdrijven. Binnen
een halfuur is de straat rood van de hoeveelheid vuurwerk die er wordt
afgestoken.
Dinsdag 12 februari, Paramaribo, Suriname Km 279,3 Totaal Km 3802,8
De veerboot gaat volgens mijn informatie om tien uur ’s
ochtends. Om acht uur ben ik er al, veel te vroeg maar verwacht problemen aan beide kanten van de grens. Het duurt tot negen uur voordat ik een
kaartje kan kopen. De douane aan de Guyanese kant zijn erg vriendelijk en zonder problemen
kom ik de veerboot in. De boot vertrekt om elf uur en is na een uurtje aan de overkant.
Weer geprobeerd de motor op de bot draaiende te houden maar net voor aankomst slaat hij af. Met een duwtje van wat medepassagiers krijg ik hem
snel weer aan de praat. Bij de Surinaamse Douane
kijken ze wat raar naar de Nederlandse motor, maar ik kom zonder problemen het
land in. Krijg een visum voor 8 dagen, die bij de vreemdelingenpolitie in
Paramaribo verlengt kan worden. Om twee uur rij ik dus echt op Surinaamse bodem.
Zdra ik het moderne douane complex uitrij houd het asfalt op en volgt er
een zandpaadje richting Nieuw Nickerie. De omgeving bestaat uit veel plantages
met kleine kanalen die het gebied doorkruisen, een polderlandschap met sluisen
en bruggen uit de koloniale tijd. Zo te zien is het laatste onderhoud ook in die
tijd geweest, maar ik voel me hier in dit polderse landschap beter thuis, dan
vorige week in de dichte jungle.
De
weg naar Nieuw-Nickerie is erg slecht met veel stukken mul zand. Eenmaal op de
kustweg vanuit Nieuw-Nickerie is het redelijk asfalt, met veel gaten. De weg gaat
door het binnenland naar Wageningen, een klein dorpje waar een groep boeren uit
Nederland in het koloniale verleden een aantal plantages gerund hebben. Na ruim een
maand Zuid-Amerika komen de oude ANWB wegwijzers vreemd over. Na wat rondrijden door
de omgeving van Wageningen vervolg ik mijn rit richting de kust. De kust volg tot aan de Coppename rivier.
Suriname heeft geen zandkust maar een mangrovenkust, vanaf de kustweg gezien
lijkt dit net een moeras. In Totnes stop ik even om
wat geld te wisselen en kom erachter dat 10 euro ongeveer 20.000 Surinaamse
guldens is. Nog even wat benzine in de tank en dan op naar Paramaribo. Omdat de klok
weer een uur vooruit gegaan is, schiet de tijd al aardig op en moet
nu echt vertrekken om voor het donker in Paramaribo te zijn. Ik vraag hier
alvast de weg naar het Diakonessenhuis in Paramaribo, waar Ingrid woont.
Bij de Coppename rivier blijkt de veerboot naar Boskamp vervangen door een
nieuwe brug, wat weer wat in tijd scheelt. Via Boskamp, Groningen en nog wat
andere dorpen met Hollandse namen rij ik rond zes uur Paramaribo in. Een
kwartier later sta ik voor het Diakonessenhuis.
Ik vraag bij de portier of ik naar de
zusterflat mag. Niet geheel onverwacht vraagtt hij aan deze ongeschoren man op een motorfiets
en totaal onder de bagger zit, “wat zijn jouw
zaken daar?” Ik leg uit de vriend van Ingrid te zijn en dat zij mij
verwacht. Ik mag naar binnen maar de moddermachine moet hier blijven. Dan komt er
een andere portier die wel op de hoogte is van mijn komst en zegt dat ik beter
via de andere ingang kan rijden. Op naar de andere ingang, waar er eerst weer
even met de hoofdingang gebeld moet worden voordat ik doorkan rijden. Op zoek naar
Ingrid in de zusterflat kom ik eerst Hans tegen (ook een stageloper uit Nederland) die me wijst waar Ingrid woont. Erg leuk om Ingrid na ruim twee
maanden weer te zien. Ingrid heeft een appartementje op het terrein van het
ziekenhuis. Na lekker bijgekletst te hebben, stel ik me voor aan de andere
Nederlandse studenten hier.
Lonneke, Marleen, Hannah, Alies, Hans, Maaike en haar vriend Frank. Verder
woont er een verpleegster (Lydia) uit Nederland die hier een jaartje werkt.
Hans, Marleen en Alies heb ik op het afscheidsfeestje van Ingrid al gezien. En
Lonneke is de vriendin van Ingrid uit ’t Zand die ik ook weer ken van het
uitgaansleven in Schagen. ’s Avonds halen we alle spullen van de motor, gaan
de sloten erop en het zeil erover. Die heeft zijn best gedaan, en krijgt rust
toegeschreven de komende tijd. Nog even wat eten
halen bij een Chinees hier in de buurt en verder de hele avond bijgepraat.
Woensdag 13 februari Paramaribo, Suriname
Ingrid werkt in het Diakonessenhuis op de afdeling 'vrouwen interne' en moet om kwart voor zeven beginnen. Half negen is ze echter weer terug in het appartement. Ze heeft van de hoofdzuster vrij gekregen zodat haar drie weken vakantie vandaag al beginnen. We gaan ’s middags met de bus naar de stad. Paramaribo is onwijs groot en wijds uitgespreid. Er is weinig of geen hoogbouw en er is niet echt een centrum, maar de straat langs de rivier waar de meeste oude koloniale gebouwen staan wordt gezien als het centrum. Het ziekenhuis staat echter ook in de wijk centrum, een beetje onduidelijk zoals wel meer dingen in Suriname. Aan de rivier is ook 'de waterkant', een boulevard met winkeltjes en snackbarretjes waar allerlei Surinaamse gerechten verkocht worden. Het Surinaamse eten is echt geweldig. Vanwege de vele culturen en nationaliteiten zijn er veel soorten eten verkrijgbaar. Javaans, Chinees, Indisch en natuurlijk de Surinaamse gerechten. Ook is er een hollandse snackbar en een pannenkoekenhuis. Aan de waterkant staan ook een aantal Nederlandse kroegen. Het Leidseplein, een bruine kroeg en 't Vat, waar eigenlijk altijd Hollanders op het terras zitten. De Waag is een oud waaggebouw dat omgebouwd is tot grandcafe. We lopen langs 'de waterkant' naar het presidentiele paleis en fort Zeelandia. Samen met Ingrid loop ik terug uit de stad. Het is een uur lopen naar het ziekenhuis, echt veel te zien is er niet.
Donderdag 14 februari Paramaribo, Suriname
Vandaag komen Rob en Martijn, de broers van Lonneke. Die gaat ze vanmiddag van het vliegtuig afhalen, ook komen de ouders en het broertje van Maaike met dezelfde vlucht. Ingrid en ik gaan naar het internetcafé hier en halen en versturen onze post. Even lekker wat Hollandse snack gehaald bij de snackbar. Als we terugkomen zijn Rob en Martijn er. Rob woont vlakbij mij in Amsterdam en heeft nog wat malariapillen bij onze apotheek voor me meegenomen. Ze brengen met hun mee leuke kado’ s uit Nederland, het laatste nieuws uit Nederland Amsterdam 't Zand en Schagen. Erg leuk om de verhalen te horen. 's Avonds halen we eten en drinken bij de supermarkt en blijven we bij het appartement zitten.
Vrijdag 15 februari Paramaribo, Suriname
Bij binnenkomst in Suriname heb ik net als iedereen maar
een visum voor een week gekregen en moet deze gaan verlengen bij vreemdelinge
dienst in de stad. Rob en Martijn laten hun Visum ook verlengen en de dames
gaan ook mee. Bij de vreemdelingen dienst is het erg druk en we staan een
halfuur in de rij voordat we aan de beurt zijn. Ik krijg een maand verlenging en
als ze om een vliegticket vragen zeg ik dat ik op de motor ben. Ze kijken me
even raar aan en zeggen dan dat het wel goed is.
Hierna gaan we de stad in. Ik heb nog een hangmat nodig en
de jongens willen er ook een kopen en we lopen heel wat winkeltjes af en zien
allerlei leuke ding. De dames kopen alvast wat inkopen voor maandag als we het
binnenland ingaan. We gaan wat eten en drinken bij het Vat en gaan daarna op het
terras bij de waterkant zitten, en nemen wat typische Surinaamse snacks.
Zaterdag 16 februari Paramaribo, Suriname
Op tijd naar de stad om inkopen voor maandag te doen als we
vijf dagen naar het binnenland gaan. Ik moet ook nog een hangmat kopen en weet
al welke ik wil, ik heb er gister namelijk eentje gezien bij de Jerusalem Bazaar. We proberen nog korting te krijgen omdat we er drie
kopen, maar daar willen ze niets van weten. Zelf het touw krijgen we er niet
bij. Er is hier ook een Krasnapolski Hotel en daar mogen op zaterdagmiddag de
buitenlandse studenten gratis van het zwembad en dakterras gebruik maken, daar
zijn we met z’n allen heen geweest. De dames kwamen daar veel bekende tegen,
en ik werd herkend door een jongen die ik bij de Surinaamse Ambassade in
Amsterdam ben tegengekomen. Even lekker weken in het zwembad. Lekker zonnen en
in de whirlpool. Ze hebben hier ook warme douches die heb ik al twee maanden
niet gehad, dus daar gaan we even van genieten.
Om drie uur gaan we even langs het garagebedrijf waarbij we
een busje gehuurd hebben om ons naar het binnenland te brengen, even kijken wat
voor bedrijf het is. We gaan er met de bus heen, en moeten nog tien minuten
lopen voordat we er zijn. We zijn nu in een rijker gedeelte van de stad want er
staan hier mooie huizen. Veel van deze huizen zijn van ambassadeurs en
regeringsleiders. Garage Ricky ziet er goed uit, en we spreken af dat we
de helft op de heenweg betalen en de andere helft op de terugweg. Zodat we niet
in het binnenland worden achtergelaten. Vanavond gaan we lekker uit eten bij het
pannenkoekhuis. Je kunt daar wel 200 verschillende pannenkoeken krijgen, ik ga
ze allemaal proberen zeg ik. Maar na twee zit ik propvol. Verder zetten we de
hele avond op het terras bij de waterkant en gaan we lopend naar het ziekenhuis.
Zondag 17 februari Paramaribo, Suriname
We zouden vanochtend nog naar een rondleiding naar de grote
houten kerk hier gaan maar dat schiet er bij in. Er wordt vandaag eerst
uitgeslapen, daarna worden de laatste inkopen voor de tocht naar het binnenland
gedaan. Veel chinezen runnen hier de supermarkten die bijna altijd open zijn,
want chinezen die werken altijd. We gaan morgenochtend om half zes met de bus
naar Witagron een plaatsje aan de Coppename rivier, waar we overstappen op
bootjes die ons verder het binnenland inbrengen tot aan de Raleighvallen. De
Raleighvallen zijn een serie stroomversnellingen in de Coppename rivier midden
in het grootste natuur reservaat van Suriname waar we een huisje voor vijf dagen
gehuurd hebben. Om de kosten te besparen gaan we met zo’n groot mogelijke
groep, met z’n dertienen.
’s Middags gaan we naar Fort Zeelandia waar er om één een rondleiding is waar het een en ander verteld wordt over het fort en de
geschiedenis van Suriname. Ze zijn er even voor enen en wachten op de
binnenplaats tot de rondleiding begint. Een goed gevormde Surinaamse jongedame
begint te vertellen over de indianen de oorspronkelijke bewoners van Suriname,
en de eerste koloniale bezoekers. Dat eerst de Engelse een fort bouwde, wat
later veroverd werd door de Nederlanders. Weer terug veroverd door de Engelsen.
Waarna de fransen langskwamen, en het weer terugkwam in Nederlandse handen. Na
een korte bezetting door de Engelse in 1800 is het in Nederlandse handen
gebleven. Het fort is totaal gerestaureerd en is weinig meer in originele staat.
Maar we krijgen een goede indruk hoe het er hier uitgezien heeft. Vanaf de
torens is er mooi uitzicht over de Suriname rivier. We krijgen een leuke
rondleiding. Er wordt veel verteld, maar krijgen een beetje standaard antwoorden
op onze vragen. Ook de kritische vragen over de Decembermoorden die hier hebben
plaatsgevonden worden omzeild. Na de rondleiding lopen we nog wat rond in de
stad en gaan ’s avonds gezellig aan de waterkant zitten.
StaBroek market in GeorgeTown,
Brits Guyana.
De eerste meters in Suriname.
Het staatslogeergebouw in Totnes,
Suriname.
<< week terug << overzicht bovenkantpagina >> week verder >>