De Veerboot naar Isla Margarita.
<< week terug << terug naar overzicht >> week verder >>
Maandag 28 januari, Santa Fe Venezuela
Km 85,9
Totaal: 547,3
Santa Fe is een klein vissersdorpje aan een prachtige baai
gelegen, met een parelwit strand. Er zijn een handje vol hotels en bungalows op
het strand en ook een paar eetgelegenheden. Die bijna allemaal door reizigers
gebruikt worden. Ik loop 's ochtends de baai van de ene punt naar de andere en
kijk in de haven waar het erg druk is met vissers die uitvaren. De bungalow waar
ik in geslapen heb licht aan het strand en
is vrij luxe ingedeeld voor een bungalow, en ik heb dat ook heerlijk geslapen.
Om half elf kijk ik de motor na, en begin alles weer te pakken. En rijd om half
twaalf richting Puerto la cruz, waar de veerboot om één uur vertrekt. Bij de
veerboot aangekomen is het een beetje onduidelijk waar ik een kaartje moet halen
maar om half één heb ik een kaartje, en om kwart voor één staat de motor
aanboord.
Met een touw bind ik de motor goed vast aan een railing, zodat hij niet kan
omvallen door de bewegingen van het schip. Helaas mag er niemand op het dek van
de auto blijven en moeten we allemaal naar de eerste of tweede klas. Ik haal het
bovenste deel van mijn tanktassen eraf, voor wat leesmateriaal. Een medewerker
van de veerboot brengt me naar de eerste klas, die erg lux is. Maar als hij om
mijn kaartje vraagt, wordt ik al snel naar de tweede klas verbannen, die erg
smerig is. Ik zoek een plaatsje aan de rand van de boot, voor de frisse
lucht. De veerboot vaart dwars door het Mochima National Park en het uitzicht
over de eilanden is erg mooi.
Na twee uur varen komen de langs de kop van het Array schiereiland. En het
eerste eiland van Neuvo Esparta, de provincie waar Isla Margarita toe behoord
komt in zicht. Rond half vier komt ook Isla Margarita in zicht en ik verbaas me
erover hoe groot het eiland is. Toch duurt het tot vijf uur voordat de haven van
Punta Piedras binnenvaren. Voordat we van boord kunnen zijn we weer een halfuur
verder, maar om half zes rij ik door de politie controle, waar ik even moet
uitleggen waar ik vandaan kom en naar toe ga, en rij daarna richting de
hoofdstad van het eiland. Maar onderweg is er weer een politiecontrole, er staan
drie politiemannen twintig meter van elkaar. De eerste en de tweede geven aan
dat ik door mag rijden, maar van de derde moet ik aan de kant. Laat mijn
papieren zien en het is goed en mag doorrijden.
Na de hoofdstad La Asuncion rijd ik door naar een deel van het eiland wat bekend
staat om zijn mooie stranden, El Aqua genaamd en informeer bij een aantal
hotelletjes de overnachtingprijs. Maar kom als laatste bij wat appartementen (
Hotel Nathalie) gerund door een Nederlands stel ( Piet en Nathalie ). De
appartementen zijn echt schitterend en vlakbij het strand. Ik kan mijn motor
hier veilig stallen, dus de keuze is vrij snel gemaakt. ’s Avonds ga ik de
boulevard op en kom heel veel Nederlanders tegen. Maar er is nergens een leuk
barretje of restaurantje. Ik ben snel weer in het appartement.
Dinsdag 29 januari, El Agua, Isla Margarita, Venezuela, Km: 64,2 Totaal Km: 611,5
Wat een heerlijk appartement, erg luxe. De motor kan binnen de poort staan, en
staat daar veilig en droog. Na een ontbijt is het op naar de stad om mijn
tanktassen bij een schoenmaker te laten maken en wat inkopen te doen. De motor
voelt lekker aan zo zonder bagage. Porlamar, de grootste stad van het eiland, is
een grote moderne stad, echt Spaans met een zacola (een centraal plein) met
daaraan de kathedraal. Er is veel eenrichtingsverkeer in de stad en het is erg
druk met auto’ s en daarbij rijden de meeste Venezuelanen als gekken. Niet echt
een pretje om te rijden dus, en ik besluit om hier voortaan maar met de bus heen
te gaan.
Na bij heel wat schoenmakers te zijn geweest, kom ik er eindelijk bij eentje die
wel een grote naaimachine heeft om de schuren te repareren. Ik vraag ook meteen
of de tassen kunnen worden verstevigd met leer, maar dat blijkt onmogelijk.
Ik kan ze morgenmiddag weer ophalen. Verder rij ik wat rond in Porlamar en
omgeving waar veel grote hotels staan waar veel Nederlanders en Duitsers met
all-in arrangementen zitten. Maar de meeste komen hun hotel niet uit. En de
gezellige barretjes die ik hier had verwacht blijken ook onvindbaar dus als het
begint te schemeren begeef ik me weer richting Playa El Agua. Waar ik ’s
avonds met Piet en Nathalie aan de praat raak en met een paar biertjes erbij
hebben we het over het leven hier in Venezuela en hoe verschillend het wel niet
is met Nederland.
Zij zijn hier vier jaar geleden een hotel begonnen en vertellen mij wat van de
situaties die ze hier hebben meegemaakt om dat hier van de grond te krijgen.
Verder geven zij me veel informatie voor de papieren die ik nog moet regelen
voordat de reis naar het zuiden kan beginnen. Verder kennis gemaakt met wat
andere medebewoners van het hotel. Tony een vrolijke Guyaneze Jongen van een
jaar of dertig, die graag voor iedereen kookt en dat ook erg goed kan. Gunter
een hoe kan het ook anders Duitser die na acht jaar Thailand even hier aan het
kijken is of hij het hier ook kan uithouden. Verder zitten er nog twee Engelse
mannen, maar die komen wel erg vreemd over en kom er ook al snel achter dat ze
niet allemaal op een rijtje hebben. Alle ingrediënten voor een gezellige boel
dus. Het wordt dan ook nog een gezellige avond.
Woensdag 30 januari, El Agua, Isla Margarita, Venezuela
Vandaag eerst maar even op het strand relaxen, en in
zee gezwommen. Erg lekker maar na een uurtje heb ik het wel weer gehad. Ik geef
de motor een dag vrij, en ga met de bus naar Porlamar. De bus doet er erg lang
over. De 30 minuten met de motor worden ruim een uur met de bus. Ik moet op het
einde van de middag bij de schoenmaker zijn, maar besluit eerst even te kijken
in welke gedeelte van de stad die ook al weer zat. Ik weet de straat, maar na
wat rondvragen blijkt die straat helemaal niet te bestaan, en blijkt dat ik een
reclamebord voor straatbord heb aangezien. Aangezien het hier allemaal op elkaar
lijkt, schiet het niet erg op. Ik weet dat het ergens in de buurt van het zocala
(centrale plein) is. En na twee uur rondlopen heb ik het eindelijk gevonden. En
voel daarna erg stom als ik in mijn portemonnee op het bonnetje vind waar ook
het adres op staat.
Verder nog opzoek geweest naar olie en andere onderdelen voor de motor. Ook koop
ik een paar wielrenners handschoenen, want de gewone handschoenen zijn te heet in
dit klimaat. Even wat gemaild met het thuisfront. De winkels hier zijn tot
laat open en loop tot acht uur rond in de stad, en tegen de tijd dat de bus
vanuit de stad terug in Playa El Agua is, loopt het al tegen tienen.
Later op de avond nog wat gedronken met Piet, die me verteld over een groot
winkelcentrum waar ze alle spullen hebben die ik nog nodig heb, net buiten
Porlamar. Dus daar gaan we morgen dan maar heen. Na gister de buurjongen te
hebben ontmoet, raak ik vandaag met zijn broertje aan de praat. Nou ja
‘praat’ is een groot woord aangezien ik de Spaanse taal nog niet helemaal
beheers en Piet een heleboel vertaald, die vloeiend Spaans spreekt.
Donderdag 31 januari, El Agua, Isla Margarita, Venezuela
Km 61,2 Totaal Km 672,7
Op naar het grote winkelcentrum. Nathalie heeft goed
uitgelegd waar het is en met een getekend plattegrondje kan het niet mis gaan,
maar toch presteer ik het om verkeerd te rijden en kom na wat omwegen toch bij
het winkelcentrum aan. Wat een kolossaal gebouw, echt een superMall naar
Amerikaans voorbeeld. Ik loop wat rond en zie al snel een Gamma-achtige winkel
waar ze inderdaad alle onderdelen hebben die ik zoek. Later bij een groothandel
in voedingsartikelen nog even de voorraad blikvoer en ander voedsel aangevuld.
Ik ben nu ook al twee dagen opzoek naar de tijden van de veerboot terug naar het
vaste land. Maar dat schijnen ze nergens anders te weten dan bij de haven, dus
dan rijden we daar maar even langs vanmiddag. Daar aangekomen, kom ik erachter
dat de veerboot naar Cumana gerund wordt door een andere firma als die van
Puerto La cruz (waar ik vandaan gekomen ben) maar die zit in een ander gedeeltje
van het havendorpje Pienta de Piedras. Daar kom ik na wat vragen erachter dat er
om 7 uur en 11 uur elke dag een boot gaat.
Op de terug weg naar Playa El Agua even gestopt bij de bank om wat geld te
pinnen. Er staan wat Hollanders voor me bij de pinautomaat. En die jongens
herkennen me van ’t Geveltje in Schagen. Ik raak met ze aan de praat, het zijn
Remco Mohr en Bart Nieborg uit Schagen. Het pinnen is hier erg grappig eigenlijk
net een videospelletje want je moet alles erg snel uitvoeren en als je even te
lang nadenkt dan breek de machine de transactie af. De jongens zijn hier voor een
week en zijn gister net aangekomen. Ze zitten in een groot hotel vlakbij mij. Ik
spreek later op de middag af op het strand. ’s Avonds heeft Tony een heerlijke
maaltijd gemaakt en drink ik met Remco en Bart een biertje bij mijn appartement
en met z’n drieën gaan we ’s avonds te stappen. De enige tent waar
enigszins iets te doen is, is een vage strandtent waar we even lekker gaan
bieren.
Vrijdag 1 februari, El Agua, Isla Margarita, Venezuela
Km 175,0 Totaal Km 847,1
Shit verslapen. Ik had om negen uur voor ontbijt met de
jongens afgesproken, maar aangezien we rond drie uur de kroeg uitkwamen rollen
en mijn gigantische kater vanochtend niet erg vreemd. Om half elf zitten we dan
toch in het hotel van de jongens lekker aan het ontbijt. Het lijkt Remco wel
leuk om vandaag wat meer van het eiland te zien en aangezien ik ook nog niet
zoveel van het eiland gezien heb besluiten we samen op de motor het eiland rond
te crossen vanmiddag.
Rond één uur vertrekken we en rijden eerst naar de punt van het eiland bij
Manzanillo waarbij we vanaf de weg een mooi overzicht over de baai en het dorpje
hebben. Verder rijden we over de andere kant van het eiland naar het
visserdorpje JuanGriego waar we bij de haven op de pier even stoppen. De route
gaat verder richting Laguna de la Restinga, een nationaalpark wat het mangroven
strand omvat die de twee eilanden die samen Isla Margarita vormen verbinden.
Maar we rijden verkeerd en komen op het mangroven strand uit, waar de weg steeds
slechter wordt en besluiten terug te gaan. En komen via de juiste weg bij La
Estuaria, een laguna tussen de mangroven. Daar aangekomen maken we met één van
de bootje een tocht over de laguna en door de mangroven.
Over brug komen we bij het andere eiland van Isla Margarita, Peninsula de
Macanao. Op dit deel wonen heel weinig mensen er zijn geen toeristen en de
begroeiing verschild erg veel met het hoofdeiland. Het heeft hier veel weg van
een woestijn alles is erg droog en er staan heel veel grote cactussen. De wegen
zijn hier niet zo slecht als verwacht en na drie kwartier zijn ze al aan de
westkant van het eiland. Het uitzicht vanaf de motor is erg mooi en binnen anderhalf
uur zijn we het eiland rond. Omdat het al aardig begint te schemeren gaan we via
de hoofdweg weer terug naar Playa El Agua.
’s Avonds lekker bij de jongens gegeten, en daar smeden we het plan om
morgenochtend een van de heuvels hier te beklimmen en naar de dikke jungle die
je hier op de toppen van de heuvels heb te gaan. Dus we stellen het plan om te
vertrekken nog maar een dag uit. Terwijl ik al drie dagen loop te vertellen dat
ik morgen echt wegga.
Verder ’s avonds te stappen geweest in dezelfde bar als gisteren, maar het
niet al te laat gemaakt. Al hoewel het nu wel een stuk drukker en gezelliger is
dan gister. Maar ik heb geen zin om met een kater een jungle tocht te maken, het
is evengoed nog rond twee uur voordat ik in mijn bed lig.
Zaterdag 2 februari, El
Agua, Isla Margarita, Venezuela
Om half negen ben ik bij de jongens in het hotel en na een
lekker ontbijtje lopen wij naar de voet van de heuvels. De aanwijzingen van Piet
kloppen en we komen langs een hek door wat gewassen bij een hutje waar we de
eigenaar van de grond toestemming vragen om over zijn land naar de heuvels mogen
lopen, geen probleem. De beste man wijst ons de weg en al snel lopen wij op een
stijl klein bergpadje naar boven.
Het pad is erg slecht en de begroeiing wordt steeds dikker. De vegetatie
verandert hier van droge dorre takken en cactussen naar dikke jungle omdat de
wolken hier boven tegen de heuvels hun regen lossen. Het pad raken houdt hier
toch echt op te bestaan en lopen op kompas en gevoel verder. Maar de jungle is
erg dicht. We besluiten het nog een kwartier aan te zien en dan terug te gaan.
Ik loop voorop en zie door de dichte jungle al wat meer licht en denk dat het de
andere kant van de heuvel is. Opeens hoor ik geritsel naast me en schiet er een
grote dikke zwarte slang naast me langs mijn voet en verdwijnt rustig de bossen
in. Ik schrik me rot en zo wit als een laken loop ik tegen de andere jongens op.
Erg geschrokken lopen we toch verder en we komen op een open plek in de jungle
waar we de andere kant van het eiland kunnen zien. De weg langs de andere kant
naar beneden is erg steil en we hebben veel moeite om niet te vallen. We glijden
alledrie een paar keer flink uit. Maar na een tijdje komen we uit op een stuk
bouwgrond wat stijl tegen de heuvels ligt, ook zien we een hutje maar komen
niemand tegen. Vanaf hier is het nog anderhalf uur langs een klein paadje
voordat we weer terug in de bewoonde wereld komen. Onderweg kunnen we over het
eiland heen kijken ook de andere kant van het eiland is zichtbaar. De begroeiing
wordt steeds minder als we dalen, en het duurt niet lang of we lopen weer in de
warme middagzon. Een heel verschil met de koele jungle.
Om drie uur zijn we weer terug in Playa el Agua en na me even te hebben
omgekleed ga ik naar het hotel van de jongens. Na het eten ga ik mijn motor
pakken want morgen begint de reis naar het zuiden. Het inpakken van de motor
duurt de hele avond, ik had eigenlijk met Remco en Bart afgesproken in de kroeg
maar dat kwam er niet meer van.
Zondag
3 februari, Cumana, Venezuela
Km 51,6
Totaal Km 898,7
Bepakt en bezakt rij ik Playa el Agua uit, richting Puenta Piedras waar de boot
om elf uur vertrekt. Om kwart voor tien ben ik er al, na nog even de tank vol te
hebben gegooid bij een benzinestation. Dan maar een kaartje kopen, “Kom maar
om half elf terug zegt de dame van de kaartverkoop” Ik zet de motor alvast in
de rij met auto’ s die wachten op de veerboot. Vraag aan drie verschillende
personen of ik in de juiste rij voor de juiste boot sta. En begeef me om half
elf weer naar het loket. “Nog tien minuten” –tien minuten later- “Kom om
elf uur maar terug” –elf uur- “De boot heeft vertraging kom om twaalf uur
maar terug” –twaalf uur- “smak smak smak één uur” zei de dame tussen
twee happen rijst met open mond.
Het ziet er naar uit dat het nog wel even gaat duren, en in de warme middagzon
die ondertussen flink is doorgebroken is het wachten geen pretje. Naast me in de
rij staat een grote vrachtwagen waar een nog grotere benzinetank onderhangt, tot
nu toe lijkt dit een vrij normaal plaatje, is het niet dat er benzine lekt uit
de tank, ik heb het niet over druppels maar er loopt een straaltje die een grote
plas onder de vrachtwagen maakt. De vrachtwagenchauffeur kijkt ernaar alsof het
de normaalste zaak van de wereld is, met de benzineprijzen hier (0,10 euro per
liter) kan ik me er wel iets bij voor stellen.
Ik ben even bij de bakker geweest en kauwend op iets van een kruising tussen een
krentebol en een appelflap zie ik de plas groeien tot op drie meter van mijn
motor vandaan. Het is één uur en zonder veel verwachtingen loop ik naar het
loket waar ik een blik van de dame krijg van “Daar heb je hem weer” en ze
verteld me dat ze geen idee heeft de boot vertrekt en ook niet waar de boot nu
is.
Om twee uur zie ik een veerboot in de haven aanleggen en loop maar weer richting
loket, waar ik eindelijk een kaartje kan kopen. Maar het is vier uur varen en
verder als Cumana zal ik dus vandaag wel niet komen. Om mijn vraag hoelaat de
boot gaat wordt “drie uur gezegd” maar ik heb zo mijn twijfels. De veerboot
die net de haven is binnen gekomen, heeft meer weg van een rivierveerboot zoals de
hempont dan een veerboot die op open zee vaart. Maar om half vier sta ik dan
toch eindelijk met motor en al op de boot. En om half vijf, zes en een half uur
te laat, varen we dan eindelijk de haven uit, zo dat schiet lekker op. De
veerboot gaat lekker te keer op de golven en ik blijf bij de motor om hem
rechtop te houden.
Na twee uurtjes op zee wordt het donker en raak ik aan de praat met wat
studenten Engels die wat Engels willen oefenen en mij hebben uitgezocht als
slachtoffer. Er komt een grote fles Johnny Walker Redlabel
te voorschijn, ik bedankt vriendelijk, maar de studenten Engels babbelen
er vrolijk op los, ik krijg de meeste mogelijke en onmogelijke vragen naar mijn
hoofd geslingerd. De jongens zijn op studie reis naar Isla Margarita en zijn
daar een weekend geweest. Tijdens het hele verblijf zijn ze verplicht engels te
praten, ook onder elkaar. Ze studeren aan de Universiteit van Maturin, de
grootste Universiteit van het oosten van Venezuela. omdat ik ook die kant opga
vraag ik het een en ander de route richting het zuiden en krijg heel wat
informatie. De jongens zijn niet de enige die aan het zuipen zijn. Ik zie
verschillende mensen met grote flessen drank rondlopen. Een van de studenten
legt uit dat Isla Margarita een belasting-vrij eiland is en alle drank er veel
goedkoper is dan op het vaste land. Dat zal een lekker zootje worden als al die
dronken gasten zometeen in de auto stappen.
Het schiereiland. Array komt in zicht en we varen langs de punt van het
schiereiland. In de verte kan ik het licht van het vaste land al zien, en niet
veel later komt Cumana duidelijk inzicht. Bij het groepje studenten van om me
heen staat komt nu ook hun leraar staan en hij verteld me het een en ander over
de stad Cumana. Het ziet er naar uit dat Cumana het eindstation van deze dag
wordt.
Al de hele overtocht word ik in de smiezen gehouden door een groep mannen die
met vier auto's bij mij in de buurt staan, nu ben ik wel gewend om wat aandacht
te trekken. Maar met al die drank in de man zijn ze erg vervelend en ik voel me
er niet lekker bij. Ik ga nu ook niet meer bij mijn motor vandaan. De mannen
praten wat onder elkaar en kijken en wijzen dan af en toe naar mij. Ik zal het
waarschijnlijk wel mis hebben maar ik krijg het idee dat ze wat van plan zijn.
Een van de mannen lijkt de rest op te stoken, en de andere mannen krijgen genoeg
van hem en hij gaat zich eindelijk wat rustiger gedragen. Ik maak alles klaar om
zometeen als eerste van boord te gaan, ik wil voor die mannen van de boot af
zijn.
Om half tien meert de boot aan, en ik sta helemaal vooraan en als de laadklep
zakt ben ik als eerste weg, ik rij meteen de stad in waar ik om tien uur ben. Een leuk hotelletje voor de
nacht is snel gevonden, motor kan er veilig staan en mijn kamer is redelijk schoon. Ik
loop ’s avonds nog even een rondje door de stad en eet en drink een biertje
aan de bar in het hotel. De hoteleigenaar spreekt een wat engels en verteld dat
hij vroeger ook met de motor Venezuela rond is geweest.
De Veerboot naar Isla Margarita.
Het strand van El Aqua.
Manzanillo Baai.
<< week terug << overzicht bovenkantpagina >> week verder >>